ممکن است کم نباشند والدینی که مشکلات زیادی را در این دوران احساس می کنند. اما لازم است این نکته بیان شود که این مشکلات، اغلب به سمت خود والدین بازمی گردد. چون آنها نمی خواهند برای فرزندانشان وقت گذاری زیادی داشته باشند و مثلا به سوالات متعدد کودک پاسخ دهند.

اغلب والدین در این دوران از اینکه بچه ها نظم منزل را بر هم می زنند، شکایت دارند. چون فضای خانه مطابق میل پدر و مادر چیده شده و این محیط ممکن است تناسبی با فعالیت ها و جنب و جوش های فراوان یک کودک نداشته باشد. به این ترتیب یک کودک مجبور است در این فضا زندگی کند و مدام با نیازها و روحیه کنجکاوانه اش، مبارزه کند چرا که در غیر این صورت باید شنونده همیشگی یک جمله باشد:”دست نزن. بکن. نکن و….”

به نظر می رسد که چنین فضایی با سلامت روحی کودک، مخالفت هایی دارد. وقتی خواسته های یک کودک بیش از حد معمول، سرکوب شوند، فرصتی برای رشد نمی یابند. هرچند لازم به ذکر است که برخی از اقدامات کودک در جهت به خطر افتادن سلامتی اوست و به همین خاطر باید حد و مرز مشخصی برای این موضوع در نظر گرفته شود. بهتر است برخی از وسایل از معرض دید کودک دور باشند تا هرگز به سمت آنها نروند. در هر صورت باید اینطور نگاه کنید که یک کودک معصوم، تقصیری ندارد و این والدین هستند که باید مانع ایجاد حادثه گردند.

همواره در نظر داشته باشید که اگربه آینده و رشد روحی کودک خود علاقه مند هستید، باید تلاش کنید تا دوران سیادت و سروری کودک، بدون خدشه و لطمه ای سپری شود.

مراقب باشیم که زندگی روزمره کودکمان را زیر رگبارهای بکن و نکن ها خود مان و دیگران سپری نکنیم.

سعی کنید تا با استفاده از روش های غیر مستقم، کودک را از انجام امور ناپسند بازداشته و به سمت امور مطلوب ببرید. اجازه دهیم تا جایی که ممکن است، کودکمان از تجربه های مفید حسی بهره برد. مراقب باشید تا به طور ناآگاهانه، مانعی برای تجربه ها و کنجکاویهای طبیعی کودک، ایجاد نکنیم که این اقدامات می تواند زمینه ای باشد برای برخورداری از تفکری خلاق در آینده ای نه چندان دور برای کودک. چرا که تجربیات حسی در دوران کودکی، هر چه بیشترتقویت شوند، می توانند مصالحی برای تفکر و اندیشه های او در بزرگسالی باشند. پس به ایجاد فضایی آرام و مناسب برای بازی و فعالیتهای کودک، اهتمام داشته باشید و به خواسته های کودکان توجه کنید و عواملی که موجب تخریب شخصیت آنها می شود را، حذف کنید. در این زمینه نهادهای تربیتی نقش مهمی دارند و باید امکانات تفریحی و تربیتی مناسبی برای بچه ها وجود داشته باشد. این موضوع پذیرفتنی است که فراهم کردن این شرایط برای والدین، دشواریهایی به همراه دارد.
به هر حال ممکن است درخواستها و فعالیتها و حتی سوالات پی در پی کودکان، در اوقاتی موجب خستگی و آشفتگی والدین شود اما والدین عزیز باید در نظر داشته باشند که صبوری کردن در این رابطه، نتایج مثبتی را به دنبال خواهد داشت که این نتایج در آینده به نفع والدین و فرزندان خواهد بود

در عین حال لازم است که پدر و مادرهای عزیز و خصوصا مادران که اوقات بیشتری را در کنار بچه ها، سپری می کنند، برای بهبود وضعیت روحی خود و رفع خستگی های ناشی از تماس با کودک، برنامه ریزی هایی داشته باشند. مثلا در صورت امکان هر چند وقت یک بار، کودک را نزد بزرگترها و یا دوستان بگذارند و تفریحی برای خود داشته باشند و یا در کارگاه های آموزشی شرکت کنند تا به این وسیله هم از مهارتهایی که در رابطه با تربیت فرزند است، بهره مند شوند و هم اوقاتی را به تنهایی و دور از فرزند سپری کنند. والدین باید کنترل اوضاع را در دست داشته باشند تا هر چه بیشتر از خستگی و فسردگی خود، جلوگیری کنند.

فاطمه ناظم زاده

بخش خانواده ایرانی تبیان